Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Γκρεμίστηκαν τα τείχη, η πόλις εάλω (το ασυνάρτητο ποστ)

Εδώ και κάτι μερόνυκτα οι σκέψεις και οι αναμνήσεις τριβελίζουν το μυαλό μου. Ξυπνούν τζιαι πεθανίσκουν συναισθήματα, ζωντανεύκουν τζιαι σβήνουν εικόνες. Σκόρπιες, αδέσποτες, σκέψεις παν τζι έρκουνται. Μεν δώσετε τζιαι πολλήν σημασία, ότι θκιαβάστε πιο κάτω μπορεί ναν ασυνάρτητο τζι ακατανόητο...

Κάποτε στην αρχαιότητα, όταν ένας Ολυμπιονίκης επέστρεφε στην πόλη του, οι προύχοντες εκατεδαφίζαν ένα κομμάτι των τειχών της πόλης. Ενιώθαν πως εν το εχρειάζουνταν πλέον για την άμυνα της πόλης. Εθεωρούσαν ότι η άμυνα της πόλης ήταν άνθρωποι αξιόμαχοι σαν τον Ολυμπιονίκη και τα τείχη ήταν περιττά. 

Τι ασχετοσύνες λαλώ, εν να μου πεις πάλε αγαπημένε μου(τζι όμορφε ξένε μου). Είδα το εχτές σ'ένα ντοκιμαντέρ τζι εθυμήθηκα σε. Ναι, εθυμήθηκα σε- Όι πως τόσον τζαιρόν εξέχασά σε.

Ο εσωτερικός μου κόσμος ήταν πάντα ταμπουρωμένος πίσω που ανθεκτικά τείχη. Τα συναισθήματα μου εκρατούσαν πάντα άμυνες με τον έξω κόσμο. Όμως εσύ εν ήσουν ποττε ο "έξω κόσμος" για μένα. Εγκρέμισα τα τείχη μου για χάρη σου τζιαι άφησα σε να σουλατσάρεις στην καρδιά μου ελεύθερα. Άφησα τον εαυτό μου να νιώθει ότι ήσουν κάτι δικό μου τζιαι εν εκράτουν πλεον άμυνες απέναντι σου. Η άμυνα μου για τον έξω κόσμο ήσουν πλέον εσύ.

Για σένα και από σένα,η πόλις εάλω...   once and forever


10 σχόλια:

  1. Έχει άλλο τρόπο να ζήσεις έτσι πράμα? Αν συνέβηκε μια φορά, τότε μπορεί να συμβεί ξανά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τελικά δεν ήταν ασυναρτησίες.. Κατάλαβα τι εννοούσες...
    Πολύ καλός ο συσχετισμός! ;)
    Καλό σου βράδυ κοπέλα μου με τα υπέροχα κυπριακά σου :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σου μοιάζει ασυνάρτητο; Είναι πολύ λυρικό σε πληροφορώ κι εύχομαι να γράφεις συχνότερα! Φιλούθκια και καλό ξημέρωμα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Προσυπογράφω... ΔΕΝ είναι ασυνάρτητο :) Μεν σου πω το αντίθετο ακριβώς!

    Τούτες ούλλες οι άμυνες... που ούλλοι εμάθαμεν να τις βάλλουμε μπροστά... εβοηθήσαν μας τελικά; τζιαι πόσο; τζια για πόσο; Τζιαι τελικά, είμαστε πιο κερδισμένοι όταν τις έχουμε οχυρό γύρω μας τζιαι δεν αφήνουμε τίποτε να περάσει να μας αγγίξει στα σημεία που πραγματικά έχουν αξία για μας... γιατί τα άλλα, τα επιφανειακά, τζίζουν τα πολλοί. Τζείνος ο ένας εν που μετρά.

    Τζιαι μετά, έρκεται ο ένας... τζιαι κάποια στιγμή φεύκει. Τζιαι μεινίσκουν χαλάσματα... κλαίμε επί ερειπίων. Δεν μετανιώνω για τους πόνους τζιαι τα κλάματα. Δεν μετανιώνω που κάθε φορά, με κάποια αφορμή, ακόμα μπορεί να φκαίνει ο πόνος στην επιφάνεια. Χαίρουμαι για όσα έζησα. Χαίρουμε γιατί μπορώ να νοιώθω ακόμα.

    Τζιαι ναι, συμφωνώ με την Ina που πάνω "αν συνέβηκε μια φορά, μπορεί να συμβεί ξανά"... Τζιαι να το αφήσεις να το νοιώσεις άμα σε κοντέψει. Εν να το καταλάβεις πιόν ένι. Εν να δεις τα σημάθκια ξανά. Γιατί η ζωή μας χωρίς νοιώθω εν έχει αξία.

    Υ.Γ. Ανέβασα το ποστ... τζιαι για σένα, τζιαι για μένα, τζιαι για πολλούς. Σε ευχαριστώ.

    Υ.Γ.2 Συγνώμη για το "σεντόνι". Έγινε μου συνήθεια πιον όταν απαντώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την! Αναθάρρεψα κάπως με τα σχόλια σας.
      Καλά να περνάς

      Διαγραφή