Περί έρωτος...

Καθώς διάβαζα σήμερα ένα άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας lifo, έπεσα τυχαία σ'αυτή τη φράση που όπως πληροφορήθηκα λίγες γραμμές πιο κάτω είπε ο Charlie Chaplin σε μια επιστολή προς την κόρη του. Επειδή ένιωσα εκείνo που πολύ παραστατικά αποδίδει η αγγλική φράση "I couldn't agree more" , θέλησα να το γράψω εδώ... Η φράση λοιπόν ήταν:

 

 "Your naked body should only belong to those who fall in love with your naked soul"

Χίλια likes!

“Your naked body should only belong to those who fall in love with your naked soul.” Πηγή: www.lifo.gr Your naked body should only belong to those who fall in love with your naked soul

“Your naked body should only belong to those who fall in love with your naked soul.” Πηγή: www.lifo.gr

Η Μαύρη Λίστα

Το θέμα παλιό και χιλιοειπωμένο. Τόσο τετριμμένο και μπανάλ που με κουράζει και μόνο να το σκέφτομαι, όχι να το περιγράφω κιόλας. Αποφάσισα να το γράψω εδώ για να ανατρέχω και να το θυμάμαι και γιατί το να τηρώ ημερολόγιο είναι μια ενέργεια που κάποτε απέβηκε μοιραία και μου άφησε παιδικά τραύματα...

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους άντρες της μπλογκόσφαιρας. Τα παρακάτω αποτελούν προσωπικές μου απόψεις (πολύ θα ήθελα να έλεγα κιόλας ότι ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα αλλά δυστυχώς...)

Μου δημιουργήθηκε λοιπόν η εξής εντύπωση: Σου την πέφτει ένας άντρας; Δύο ενδεχόμενα θα συμβούν: α) θα ενδώσεις β)θα γίνεις εχθρός του επειδή δεν ενέδωσες. Το να καταλήξετε φίλοι δεν υπάρχει καν στα προγνωστικά.  Όσες μα όσες φορές μου την έπεσε ένας άντρας που δεν μπορούσα να τον δω ερωτικά, προσπαθούσα με τον πιο ήπιο και διακριτικό τρόπο να του εξηγήσω ότι δεν ενδιαφέρομαι και θα ήθελα να είμαι φίλη του. Σε όλες τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν:  α) έμπαινα αμέσως στη μάυρη λίστα  ή  β)δήλωνε ότι θα μείνουμε φίλοι με απώτερο σκοπό να συνεχίσει το εκ του σύνεγγυς πρήξιμο, να καταλάβει eventually ότι δε βγαίνει πουθενά και να γίνει αυτόματα θανάσιμος εχθρός μου. 

Ελεος ρε άντρες! Μα γιατί το κάμνετε τούτο;;;;;; Εν τόσο δύσκολο να δεχτείτε το ''όχι" ως απάντηση;;;

Πώς γίνεται πχ μέχρι χτες να σου τάζει κάποιος τον ουρανό με τ'άστρα και σήμερα να κάμνει ότι εν σε ξέρει επειδή εν του έκατσες;

Προσωπικά εκουράστηκα με τούτην την ιστορία. Την επόμενη φορά που θα "σουλατσάρει" κάποιος γύρω μου, θα δοκιμάσω να του πω πως γουστάρω γυναίκες μπας και έτσι δεν πληγωθεί ο εγωισμός του και γλιτώσω τη μαύρη λίστα. 

Ο χαμουλιός (το πικραμένο ποστ)

Αγαπημένε μου (κι όμορφε "ξένε" μου), τούτη η ανάρτηση ενδεχομένως να έχει άμεση ή έμμεση σχέση με σένα. Δεν αποφάσισα ακόμα ποιο από τα δυο. Αποφάσισα όμως να γράψω, όχι για σένα(που έτσι κι αλλιώς δε θα δεις ποτέ τα γραφόμενά μου) αλλά για μένα.

 Αποφάσισα να μην κρατώ τούτον ούλλον το συνονθύλευμα των σκέψεων για μένα γιατί εκατάντησα κρυψίνους όπως λέει και η φίλη που μάλλον ποτέ δε συμπαθησες (μα πε μου τελικά τι δικό μου συμπάθησες, απορώ). Αποφάσισα να τα γράφω δαμέ σε τούτο το άψυχο μπλογκ για να τα φκάλλω που μέσα μου αλλά και για να μπορώ να ανατρέχω σ'αυτά στο μέλλον, όταν η ανάμνηση από το κάθετι θα αρχίσει να ξεθωριάζει...

Τούτο το ποστ εν ένα πικραμένο ποστ για όλα εκείνα που μου καταλόγιζες κατά καιρούς και για τα οποία με έκανες να νιώθω τόσο άσχημα και τόσο μειονεκτικά για τον εαυτό μου. Υποτίθεται ότι ερωτεύτηκες με και αγάπησες με, αλλά τι ακριβώς ερωτεύτηκες και αγάπησες πάνω μου ακόμα εν εκατάλαβα αφού ούλλα εφταίαν σου και ούλλα έβρισκες τα λάθος.

Τώρα θα μου πεις πού κολλά ο χαμουλιός μες τούντην ιστορία (τζιαμέ που κολλά τζι ο μισιαρός. Ρε μπας και έχω κανένα κόλλημα με τα ερπετά και δεν το κατάλαβα ακόμα;). Η πρώτη γνωριμία μου με τον χαμουλιό εσυνέβηκε στην τετάρτη δημοτικού όταν έκαμνα συλλογή με κάτι αυτοκόλλητα και ο "χαμελαίων γίγας" ήταν το πιο δυσεύρετο της σειράς. Ερώτησα ποτζεί ερώτησα ποδά τζιαι έμαθα ότι εν έναν ερπετό που αλλάσσει χρώματα/μεταλλάσσεται ανάλογα με το περιβάλλον για να προστατεύκεται τζιαι να επιβιώνει καλλύττερα. Θυμούμαι ακόμα πόση εντύπωση μου έκαμεν τούτον το πράμα. Μα γίνουνται έτσι πράματα;(εδιερωτούμουν)

Μεγαλώνοντας, εθυμούμουν τούτην την ιδιαιτερότηταν του χαμουλιού τζαι μάλιστα η "τεχνική" του εφάνταζε μου  όλο και πιο χρήσιμη. Έμαθα στη ζωή μου να είμαι ευέλικτη τζιαι να μεταλλάσομαι ανάλογα με τις περιστάσεις. Εκατάλαβα σχετικά νωρίς ότι εν ακατόρθωτο στη ζωή μου να έβρω ανθρώπους που να έχουν όλα όσα θέλω και να μην έχουν όλα όσα δε θέλω. Εσυνήθισα να αντιμετωπίζω και να αποδέχομαι τους ανθρώπους όπως αντιμετωπίζει ο χαμουλιός το περιβάλλον του. Σε ανθρώπους που ήταν αστείοι,έδειχνα την αστεία πλευρά μου, σε ανθρώπους που εθέλαν σοβαρότητα, τη σοβαρή μου. Σ'εκείνους που ήταν ανέμελοι, εσυμπεριφέρουμουν ανέμελα. Στους άλλους που ήταν σχολαστικοί και αυστηροί, εσυμπεριφέρουμουν υπεύθυνα και τυπικά. Στες φίλες μου που εθέλαν να συζητούν για τη μόδα, εμίλουν τους για τα ψώνια. Σ'εκείνες που εθέλαν να μιλούν για τη δουλειά, εμίλουν για επαγγελματικά θέματα.Εκείνες που εθέλαν να μου πουν τον πόνο τους, απλά άκουά τες.(συγγνώμη αγαπημένε μου αν ακούεται σαν να περιαυτολογώ, εννεν τούτος ο σκοπός μου)

Εσύ εν εκατάλαβες ποττέ τούτην τη συμπεριφορά μου. Εθεώρας ότι τούτα τα πράματα εν καραγκιοζιλίκια, ότι καταντώ θύμα του καθενός, ότι χάνω την προσωπικότητα μου, ότι εκμεταλλεύκουνται με οι φίλοι μου. Εσύ, που ήσουν απλά ένας ανυποχώρητος βράχος, ένας  τοίχος απροσπέλαστος για όλους και για όλα, εθεώρας ότι έχεις προσωπικότητα. Και ενευρίαζες μαζί μου που τάχα εν είχα. (Εδιερωτήθηκες όμως  ποττέ αγαπημένε μου, πώς το καλό αντέχαμε μαζί και ποιος από τους δύο επροσαρμόζετουν συνέχεια για να αντέχει τούτη η σχέση;;;;;).

Εν εκτίμησες ποττέ την προσαρμοστικότητά μου. Εν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς τπτ εν εκτίμησες....

Εγώ που λες ο χαμουλιός, ο καραγκιόζης κι ο ζογκλέρ, έχω γυρω μου ανθρώπους που θέλω να πιστεύω πως με νοιάζονται. Ίσως να μην ξεκίνησαν να κάμνουν παρέα μαζί μου για τους σωστούς λόγους αλλά θέλω να πιστεύω ότι κατέληξαν να είναι φίλοι μου για τους πιο καλούς λόγους που μπορείς να σκεφτείς(αν μπορείς βέβαια να σκεφτείς έτσι πράμα γιατί εσύ εν έχεις φίλους και εν είσαι φίλος κανενός). Εσύ, ο βράχος που κρατά έναν επίπεδο και δεν κάμνει υποχωρήσεις για κανένα, ποιον έχεις γύρω σου;; Κανένα! Ούτεν καν εμένα το χαμουλιό!

Καληνύκτα αγαπημένε μου...

Καλωσόρισες καρδιά μου. να'ρχεσαι συχνά...

 Ήρθες πάλι στον ύπνο μου και σήμερα και τρύπωσες μες το μυαλό μου σαν το τερμίτη που τρυπώνει λαθραία μέσα στο ξύλινο έπιπλο. Ένα έπιπλο που φαίνεται λουστραρισμένο και καλοφτιαγμένο απ' έξω μα μέσα του του'χει φάει τα σωθικά το σκουλήκι. Έχεις γεμίσει τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου με τρύπες και λαγούμια και πηδάς με ευφάνταστη ευκολία από τη μια στην άλλη, τρυπώνεις παντού κι αφήνεις τ'αποτύπωμά σου. Ήρθες πάλι στον ύπνο μου σήμερα κι άρχισες να μου μιλάς κάπου πίσω απ' τ' αυτί λέγοντάς μου όλ'αυτά που δε σ'αφήνω να μου πεις στο ξύπνιο μου...  Ξύπνησα κι είχα σαν χάδι ακόμα τη φωνή σου μες τη σκέψη μου. Άραγε να τριγυρίζω κι εγώ λαθραία μες τα όνειρά σου; Καλωσόρισες καρδιά μου, να'ρχεσαι συχνά...

"Tώρα που μας χωρίζουνε βουνά
Από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
Να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι
Με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο, με τα πόδια...
Να 'ρχεσαι πάντως
Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
Με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρεις
Και θα σε μπάζω στ' όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
Που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά μια πάνω
Και μια κάτω μεθυσμένα
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
Να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια
Να τρώμε καρμπονάρα,
Να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
Και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ, μαζί κι εγώ
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
Ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
Στα κατώφλια του καλοκαιριού
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
Να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι
Των αισθήσεων, των παραισθήσεων,
Να σε φτάνω, να σ' αγγίζω, να σε πιάνω
Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
Και να σε τραμπαλίζω
Και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
Να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ
Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα
Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις.."

Χρήστος Μπουλιώτης 

Ο μισιαρός

Πάντα έκαμνε μου εντύπωση που άκουα ότι όταν κοπεί η ουρά του μισιαρού, βλαστά με τον καιρό μια άλλη καινούρια. Μάλιστα, όταν ήμουν μιτσιά έτυχε να δω μισιαρό σε φάση που εκόπηκεν η ουρά του. Εν θυμούμαι καλά πως έγινε. Το σίγουρο είναι ότι εν την έκοψα εγώ, not a chance, not in a million years! θυμούμαι όμως πάρα πολλά καλά τον μισιαρό να φεύκει κολοβός και την ουρά από την άλλη να σπαρταρά.

Πριν ένιωθα περίεργα τζιαι εθυμήθηκα τον μισιαρό. Που τον τζιαρό που έφυες νιώθω σαν το μισιαρό που εκόπηκεν η ουρά του. Νιώθω σαν να σπαρταρά η ουρά που την μια τζι εγώ που την άλλη αλλά αναγκάζεις με να σηκωθώ να φύω σαν τον κυνηγημένο μισιαρό τζιαι να αφήκω την ουρά τζιαμέ να σπαρταρά δίχως σώμα... Ξέρω ότι μεν τον καιρό εν να επουλωθεί η πληγή τζιαι εν να φκει καινούρια ουρά αλλά πάντα εν να θυμούμαι ότι κάποτε υπήρχε μια άλλη ουρά που εκόπηκε... Τζιαι κάθε φορά που θα το θυμούμαι, θα θυμούμαι τον πόνο που ένιωθα όταν εκόπηκε η ουρά μου...

Εν σαν μια μάνα ξέρεις που πεθανίσκει (Θεός φυλάξοι) ένα που τα μωρά της. Μπορεί να έχει τζι άλλα μωρά, μπορεί να κάμει τζι άλλα μάλιστα μετά την απώλεια του μωρού της, μπορεί ακόμα και να του δώσει το όνομα του μωρού που έχασε. Ούλλοι εν να σκέφτουνται ότι αντικατέστησεν την απώλεια, αλλά εν νναιν έτσι και ξέρεις το...  Το κάθε μωρό έχει τη θέση του. Τζιαι η θέση του μωρού που έφυεν εν να μείνει για πάντα άδεια...

Έτσι νιώθω που τον καιρό που έφυες...