Από τότε που θυμούμαι τον εαυτό μου και από τότε που είχα επίγνωση ότι η Κύπρος εν μια σπιθαμή τόπος, ήμουν πολλά θυμωμένη.
Όσοι με ξέρουν , ακούσαν με εκατοντάδες φορές να παραπονιέμαι σφοδρά ότι η Κύπρος πνίιει με, ότι εν τόσο μικρή που μπορείς να τη διασχίσεις με ένα "αψιού", ότι ούλλοι ξέρουν τους ούλλους και εν βρίσκεις ποττέ την ησυχία σου, ότι θαυμάζω και υπεραγαπώ τες μεγαλουπόλεις και τις χώρες με αχανείς εκτάσεις και είμαι απογοητευμένη που εγεννήθηκα δαμέ, ότι εν απογοητευτικό που για να βγεις εκτός συνόρων έχεις μόνο 2-3 επιλογές ότι ... ότι... ότι...
Τόσα χρόνια μουρμουρώ και παραπονιούμαι ότι η Κύπρος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πέτρα πεταξούμενη μες τη θάλασσα, απομονωμένη, με στενούς ορίζοντες τζιαι στενόμυαλους ανθρώπους. Κι εχτές τα είδα ούλλα!
Με το που εχάθηκε το μωρό στη Λεμεσό, τούτη η πέτρα η ξικούτσουλλη, η πεταξούμενη, η αποπνικτική έδειξε το χαρακτήρα της. Η είδηση εμεταφέρθηκε που στόμα σε στόμα γιατί ναι, ούλλοι ξέρουν τους ούλλους. Τα κινητά των κοπέλλων στη δουλειά εκτυπούσαν συνέχεια. Ούλλες κάποιον εξέραν κα κάτι εξέραν που μπορεί να είχε σχέση με την υπόθεση. Η μια μάλιστα είπεν ότι ήξερεν προσωπικά τη μάμα του μωρού, ήταν φίλες που παλιά. Και εξεκίνησεν να πάει Λεμεσό για συμπαράσταση και βοήθεια. Εσυνειδητοποίησα ότι εν ριπή οφθαλμού, άνθρωποι γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ τους εφκύκαν μες τους δρόμους, επερνούσαν έξω που το σπίτιν της οικογένειας, εσαρώναν με το βλέμμα τους την κάθε πέτρα και το κάθε αυτοκίνητο που επέρναν που μπροστά τους για να έβρουν το μωρό...
Με το που χάθηκε το μωρό στη Λεμεσό, τα ελικόπτερα τζιαι τα αστυνομικά οχήματα εχτενίσαν τζιαι οργώσαν τούτην την σπιθαμή γης που με ένα "αψιού διασχίζεις την, χίλιες φορές σε μιαν ώρα.
Με το που εχάθηκεν το μωρό στη Λεμεσό, εστηθήκαν στο άψε σβήσε μπλόκα και περιπολίες στες 2-3 μοναδικές επιλογές διαφυγής που έχει κανένας σε τούτον τον τόπο.
Με που χάθηκεν το μωρό στη Λεμεσό, εσυνειδητοποίησα ότι τούτος ο τόπος που τόσα χρόνια υποτιμούσα τον τζιαι εχλεύαζα, εννεν απλά μια πέτρα μες τη θάλασσα. Εν μια πέτρινη γροθιά ενωμένη. Και σαν τέτοια ξέρει να παλεύει, όταν το απαιτούν η περιστάσεις...
(Εχρειάζετουν μου τούτον το μάθημα. Κύπρος, συγγνώμη...)