Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Γκρεμίστηκαν τα τείχη, η πόλις εάλω (το ασυνάρτητο ποστ)

Εδώ και κάτι μερόνυκτα οι σκέψεις και οι αναμνήσεις τριβελίζουν το μυαλό μου. Ξυπνούν τζιαι πεθανίσκουν συναισθήματα, ζωντανεύκουν τζιαι σβήνουν εικόνες. Σκόρπιες, αδέσποτες, σκέψεις παν τζι έρκουνται. Μεν δώσετε τζιαι πολλήν σημασία, ότι θκιαβάστε πιο κάτω μπορεί ναν ασυνάρτητο τζι ακατανόητο...

Κάποτε στην αρχαιότητα, όταν ένας Ολυμπιονίκης επέστρεφε στην πόλη του, οι προύχοντες εκατεδαφίζαν ένα κομμάτι των τειχών της πόλης. Ενιώθαν πως εν το εχρειάζουνταν πλέον για την άμυνα της πόλης. Εθεωρούσαν ότι η άμυνα της πόλης ήταν άνθρωποι αξιόμαχοι σαν τον Ολυμπιονίκη και τα τείχη ήταν περιττά. 

Τι ασχετοσύνες λαλώ, εν να μου πεις πάλε αγαπημένε μου(τζι όμορφε ξένε μου). Είδα το εχτές σ'ένα ντοκιμαντέρ τζι εθυμήθηκα σε. Ναι, εθυμήθηκα σε- Όι πως τόσον τζαιρόν εξέχασά σε.

Ο εσωτερικός μου κόσμος ήταν πάντα ταμπουρωμένος πίσω που ανθεκτικά τείχη. Τα συναισθήματα μου εκρατούσαν πάντα άμυνες με τον έξω κόσμο. Όμως εσύ εν ήσουν ποττε ο "έξω κόσμος" για μένα. Εγκρέμισα τα τείχη μου για χάρη σου τζιαι άφησα σε να σουλατσάρεις στην καρδιά μου ελεύθερα. Άφησα τον εαυτό μου να νιώθει ότι ήσουν κάτι δικό μου τζιαι εν εκράτουν πλεον άμυνες απέναντι σου. Η άμυνα μου για τον έξω κόσμο ήσουν πλέον εσύ.

Για σένα και από σένα,η πόλις εάλω...   once and forever


Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Το ηλιοτρόπιο - Ευγένιος Τριβιζάς

Έπεσα πάνω του τυχαία. Το διάβασα και με άγγιξε βαθιά, αν και,για να πω την αμαρτία μου, δεν ξέρω αν ταυτίζομαι περισσότερο με το ηλιοτρόπιο ή τον ήλιο... Όπως και να'χει, το βρήκα τόσο τρυφερό που δε μπορούσα παρά να το αναρτήσω...


Ήταν κάποτε ένα λιβάδι γεμάτο ηλιοτρόπια. Κι όλα αυτά τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν ολημερίς με θαυμασμό τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από κει, γύριζαν από κει. Όταν ο ήλιος ήταν από δω, γυρνούσαν από δω. Εκτός από ένα. 

Ένα μόνο ηλιοτρόπιο απ΄όλα τα ηλιοτρόπια του κάμπου δεν κοίταζε τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από δω, το ηλιοτρόπιο αυτό κοιτούσε από κει. Όταν ο ήλιος ήταν από κει, το ηλιοτρόπιο κοιτούσε από δω 

"Μα γιατί δεν κοιτάς κι εσύ τον ήλιο τον ακριβοθώρητο όπως εμείς;" ρωτούσαν τ΄άλλα ηλιοτρόπια απορημένα. 

"Και γιατί να τον κοιτάω;" 

"Επειδή είναι χρυσός. Επειδή λάμπει κι ανασαίνει φως". 

"Ε και λοιπόν; Χαρά στο πράγμα! Ανασαίνει φως και κάτι έγινε" 

"Τι θες να πεις; Δεν σ΄αρέσει δηλαδή;" 

"Καλός είναι δεν λέω, αλλά όχι και να τον θαυμάζει κανείς απ΄το πρωί ίσαμε το βράδυ. Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκετε και τον κοιτάτε σαν χαζά, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει".

"Δεν είναι στα καλά του, σκεφτόνταν τα ηλιοτρόπια "Ακούς εκεί, να μη θέλει να κοιτάζει τον ήλιο;" 
Και περνούσαν οι μέρες. Και όλα τα ηλιοτρόπια κοιτούσανε τον ήλιο, εκτός από κείνο το ηλιοτρόπιο το ένα, που κοιτούσε πάντα από την αντίθετη μεριά. 

"Δε μου λες; Γιατί δεν με κοιτάς;" το ρωτάει μια μέρα ο ήλιος 

"Άσε με ήσυχο" είπε το ηλιοτρόπιο 

"Πες μου, γιατί δε με κοιτάς;" ξαναρωτάει ο ήλιος. 

"Θέλεις αλήθεια να σου πω;" 

"Ναι" 

"Επειδή… θέλω να βγαίνεις μόνο για μένα. Μόνο για μένα να γελάς. Να λάμπεις μόνο για μένα. Εμένα μόνο να ζεσταίνεις" είπε το ηλιοτρόπιο. "Αν έβγαινες μόνο για μένα, τότε ναι θα σε κοιτούσα" "Μα δεν γίνεται αυτό" αποκρίθηκε ο ήλιος. "Δεν γίνεται να βγαίνω μόνο για σένα, να γελάω μόνο για σένα, εσένα μόνο να ζεσταίνω. Δεν γίνεται" 

"Τότε κι εγώ δεν θα σε κοιτάω" 

"Μα πρέπει μικρό ηλιοτρόπιο. Θα μαραθείς, αν δε με κοιτάς" 

"Και τι σε νοιάζει εσένα αν μαραθώ. Παράτα με" είπε το ηλιοτρόπιο. Δεν μίλησε ο ήλιος. Και το ηλιοτρόπιο κοιτούσε με πείσμα από την άλλη τη μεριά. Και περνούσαν οι μέρες και άρχισε να χλωμιάζει το ηλιοτρόπιο.

"Είδατε;" ψιθύρισαν τ' άλλα ηλιοτρόπια μεταξύ τους "Δεν κοιτάζει τον ήλιο και ορίστε.. Ιδού τα αποτελέσματα. Δεν το βλέπω καθόλου καλά. Να το θυμηθείτε ότι έτσι που πάει αργά ή γρήγορα θα μαραθεί". 

Είχε δίκιο. Κάθε μέρα που περνούσε το ηλιοτρόπιο γινόταν όλο και πιο χλωμό, ο μίσχος στα πέταλά του μαραινόταν, αλλά ούτε που γύριζε να κοιτάξει τον βασιλιά τον ήλιο. 
Παραξενεμένα τα ηλιοτρόπια, το άκουγαν να μιλάει μόνο του. "Φύγε" έλεγε "δε θέλω να σε βλέπω. Φύγε" 

Ώσπου ένα βράδυ, το τελευταίο κείνο βράδυ, όταν όλα τ΄άλλα ηλιοτρόπια είχαν αποκοιμηθεί, μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή, πρόβαλε ο ήλιος. Πρώτη φορά έβγαινε το βράδυ. Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Βγήκε κι έδιωξε το σκοτάδι και πλημμύρισε μ΄ένα χρυσαφένιο φως, μαγευτικό φως τ΄όνειρό του. 

"Ήρθες;" είπε το ηλιοτρόπιο. 

"Ήρθα" είπε ο ήλιος 

"Μόνο για μένα;" 

"Μόνο για σένα" αποκρίθηκε ο ήλιος "Έλα". 

Ένιωσε ανάλαφρο το ηλιοτρόπιο, τόσο ανάλαφρο σαν να μη το έδενε η ρίζα του στο χώμα. Λες κι έγιναν φτερά τα φύλλα του, αφέθηκε ν΄ανεβαίνει.. Κι ανέβαινε, όλο ανέβαινε.. Ήταν τόσο μαγευτικός ο ουρανός, τόσο φωτεινός, δεν γίνεται πιο φωτεινός.. Κι έφτασε κοντά στον ήλιο. Κι από κει ψηλά είδε όλες τις θάλασσες, κι όλα τα λιβάδια, είδε λίμνες, είδε λιμώνες, είδε δάση, είδε ροδώνες και χώρες μαγικές και κόρφους μυστικούς και νησιά που ταξιδεύανε στο κύμα και πράσινα ποτάμια που στραφτάριζαν κι ολόλευκα πουλιά πάνω απ΄τα βουνά τ΄ασημένια. 

"Έλα κοντά μου" είπε ο ήλιος. Το ηλιοτρόπιο πήγε κοντά. 

"Πιο κοντά" είπε ο ήλιος. Το ηλιοτρόπιο πήγε πιο κοντά. 

"Κοίτα με" είπε ο ήλιος "Κοίτα με ηλιοτρόπιο" Το ηλιοτρόπιο τον κοίταξε. 

"Εσένα μόνο" είπε ο ήλιος, και το άγγιξε με την ανάσα του. 

Κι ένιωσε την ανάσα εκείνη να το καίει σαν πυρετός, σαν φλόγα να το αγκαλιάζει, σαν αστραπή θαμπωτική να το πονά κι ήταν όλα ένα χρυσάφι μέσα του, ολόγυρά του. Φλόγα θαμπωτική ο ουρανός απ΄άκρη σε άκρη. Κι ένιωσε τα φυλλοκάρδια του ν΄ανοίγουν, να γλιστράνε, να σκορπάν τα σπόρια του, να πέφτουν δάκρυ και βροχή στις θάλασσες του κόσμου κι όπως αγγίζαν τον αφρό, όπως άγγιζαν το κύμα σπίθες ξενες να πηδούν, μυριάδες ηλιοτρόπια να βλασταίνουν στη στιγμή, κύματα κι άλλα κύματα από ηλιοτρόπια χρυσά, ήλιοι λουλουδένιοι που στραφτάριζαν ολούθε ονειρικά, θάλασσες απέραντες χωρίς αρχή και τέλος.

Είχε συννεφιά τ΄άλλο πρωί. Δεν βγήκε τη μέρα εκείνη ο ήλιος. Κατασκότεινος ο ουρανός, λες κι ήταν βουρκωμένος . Το ηλιοτρόπιο έγερνε στο μίσχο του ξερό, καψαλισμένο, δίχως δροσιά, χωρίς πνοή, ανάμεσα στα δροσά ηλιοτρόπια του κάμπου. 

"Τά΄θελε και τά΄παθε" είπε ένα ηλιοτρόπιο 

"Πήγαινε γυρεύοντας" είπε ένα άλλο. Έτσι είπαν. 

Έτσι είπαν και το λυπήθηκαν. Το λυπήθηκαν επειδή κανένα τους δε μάντεψε, πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του, κανένας δεν έμαθε ποτέ το τελευταίο όνειρό του.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

And the oscar goes to...

O φίλος nikos mous από το μπλογκ http://antithetoikosmoi.blogspot.gr/  με ενημέρωσε χτες ότι μου απένειμε το πιο κάτω βραβείο και τον ευχαριστώ πολύ γι'αυτό.


 Συνεχίζω λοιπόν με τη σειρά μου το μλογκοπάιγνιο που αφορά την απονομή βραβείων ακολουθώντας τους κανόνες που βρήκα σε σχετικό ποστ του φίλου Νίκου.
Οι κανόνες είναι:
1.- Αναφέρεις ποιος σου χάρισε το βραβείο και τον ευχαριστείς.
2.- Απάντησε στις παρακάτω ερωτήσεις.*
3.- Δίνεις με τη σειρά σου βραβείο σε 11 blogs με λιγότερα από 200 μέλη.
4.- Ενημέρωσε τους για το βραβείο.
5.- Ακολουθείς το blog που σου το χάρισε.
 
* Οι ερωτήσεις-απαντήσεις:

1)Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;
Η ανάγκη μου να εκφραστώ, η ανάγκη μου να ακούσω απόψεις διαφορετικές από τις δικές μου, η ανάγκη μου να τηρήσω ένα ειδος ηλεκτρονικού ημερολογίου με σκέψεις και σημεία σταθμούς στη ζωή μου, η αγάπη μου για την τεχνολογία...  ίσως και χίλιοι άλλοι δυο λόγοι που αυτή την στιγμή δεν περνούν από τομυαλό μου.

2)Ποιο το θέμα του blog σας/με τι ασχολείται.
Δε θα έλεγα ότι έχει συγκεκριμένο θέμα (αν και ξεκίνησε σαν αφιέρωση σε ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο). Ασχολείται με ό,τι με απασχολεί και κλέβει χρόνο από την σκέψη μου...
 
3)Από πού βρίσκεται την έμπνευσή σας.
Από τη ζωή, τους ανθρώπους, τις χαρές ή τις λύπες μου...
4)Σχεδιάζεται από πριν το περιεχόμενο του blog σας;
Μπα! Δεν είχα καν πρόθεση να το δημιουργήσω. Ήταν '"παιδί" της αυθόρμητης στισμής.
 
5)Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;
Δεν ξέρω ποιες ιδέες θεωρούνται "παλιές" και ποιες "νέες" για να απαντήσω. Υποθέτω όμως ότι ακολουθώ την πεπατημένη οδό :-)
6)Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;
Αναλόγως... Άλλοτε 1-2 ώρες τη μέρα, άλλοτε καθόλου...
 
7)Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;
Η στιγμή της μεγάλης χαράς ή της μεγάλης λύπης, η στιγμή που τα συναισθήματά μου βρισκονται σε έξαρση (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)

8)Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;
 Χμ...  Για τα προσωπικά μου στοιχεία, μάλλον τίποτα. 
κατά τα άλλα θα ήθελα να ξέρει ότι έχω ένα "αυτί" που είναι παντός καιρού πρόθυμο ν'ακούσει αυτό που θέλει κάποιος να πει και ότι είναι μεγάλη μου χαρά να ανταλλάζω απόψεις με όποιονδήποτε για το οποιοδήποτε θέμα

9)Ποια είναι τα χόμπι σας;
Το διαδίκτυο και ο κινηματογράφος είναι τα σταθερά μου χόμπι. Κατά καιρούς ασχολούμαι και με άλλα: κηπουρική, μαγειρική, αθλήματα,  αναλόγως του ελέυθερου χρόνου και της διάθεσης μου

Απονέμω λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου το βραβείο στα παρακάτω μπλογκς (με τυχαία σειρά):
1) http://drprasinada.blogspot.com/
2)  http://oilaomon.blogspot.com/
3)  http://lostprincecy.blogspot.com/
4)  http://mana-mia.blogspot.com/
5)  http://serenitycy.blogspot.com/
6)  http://the-red-thin-line.blogspot.com
7) http://alterego-blueprints.blogspot.com/
8)  http://diasporos.blogspot.com/
9)  http://kleistologio.blogspot.com/
10)  http://post-babylon.blogspot.com/
11)  http://antithetoikosmoi.blogspot.gr/

Γεια χαρά σε όλους! Καλό Σαββατοκυρίακο
  

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Η Μαύρη Λίστα

Το θέμα παλιό και χιλιοειπωμένο. Τόσο τετριμμένο και μπανάλ που με κουράζει και μόνο να το σκέφτομαι, όχι να το περιγράφω κιόλας. Αποφάσισα να το γράψω εδώ για να ανατρέχω και να το θυμάμαι και γιατί το να τηρώ ημερολόγιο είναι μια ενέργεια που κάποτε απέβηκε μοιραία και μου άφησε παιδικά τραύματα...

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους άντρες της μπλογκόσφαιρας. Τα παρακάτω αποτελούν προσωπικές μου απόψεις (πολύ θα ήθελα να έλεγα κιόλας ότι ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα αλλά δυστυχώς...)

Μου δημιουργήθηκε λοιπόν η εξής εντύπωση: Σου την πέφτει ένας άντρας; Δύο ενδεχόμενα θα συμβούν: α) θα ενδώσεις β)θα γίνεις εχθρός του επειδή δεν ενέδωσες. Το να καταλήξετε φίλοι δεν υπάρχει καν στα προγνωστικά.  Όσες μα όσες φορές μου την έπεσε ένας άντρας που δεν μπορούσα να τον δω ερωτικά, προσπαθούσα με τον πιο ήπιο και διακριτικό τρόπο να του εξηγήσω ότι δεν ενδιαφέρομαι και θα ήθελα να είμαι φίλη του. Σε όλες τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν:  α) έμπαινα αμέσως στη μάυρη λίστα  ή  β)δήλωνε ότι θα μείνουμε φίλοι με απώτερο σκοπό να συνεχίσει το εκ του σύνεγγυς πρήξιμο, να καταλάβει eventually ότι δε βγαίνει πουθενά και να γίνει αυτόματα θανάσιμος εχθρός μου. 

Ελεος ρε άντρες! Μα γιατί το κάμνετε τούτο;;;;;; Εν τόσο δύσκολο να δεχτείτε το ''όχι" ως απάντηση;;;
Πώς γίνεται πχ μέχρι χτες να σου τάζει κάποιος τον ουρανό με τ'άστρα και σήμερα να κάμνει ότι εν σε ξέρει επειδή εν του έκατσες;

Προσωπικά εκουράστηκα με τούτην την ιστορία. Την επόμενη φορά που θα "σουλατσάρει" κάποιος γύρω μου, θα δοκιμάσω να του πω πως γουστάρω γυναίκες μπας και έτσι δεν πληγωθεί ο εγωισμός του και γλιτώσω τη μαύρη λίστα.